Өлең, жыр, ақындар

Киіктің монологы

  • 17.09.2021
  • 0
  • 0
  • 387
Адамзат, жанарыңа сыйып-күліп,
Жалғанның жайын жүр ем, жиі ұқтырып.
Азғындап кете ме деп, адам қылсам,
Құдайым жаратыпты киік қылып.
Танып ал, таныр болсаң ең дараны:
Киік ем, мекен еткен кең даланы.
... Аралмен бір тартылды пейілдерің,
Адамдар, ашамыз-ау енді араны.
Көркіммен серік болып сан арыңа,
Сыйдырғам мына әлемді жанарыма.
Тіліме бал боп тиген киікоты,
Көзімнен аққан жасым тамады ма?
Саулатқан көңілдерден күй-ағынды,
Текті едім, мөр ғып басқан тұяғымды.
Ұмытпа!
Менің атым – киік-күйік,
Көріп қал, құлап жатқан сияғымды.
Жаныңа кіріп әлі сыналай мұң,
Сендерді әлі талай сынар ай-күн.
...Адамдар кінәлі емес өліміме,
Салқыны ұрды деймін құралайдың!..
Сұмдықтың қызыл шоғы қоздағанда,
Сарыарқа!
Нең қалды енді тозбағанда?
... Тірілем бір күндері рух болып,
Кең далам сағыныштан боздағанда...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мендік шыдам үзіп кетер шылбырын...

  • 0
  • 0

Қатыгездің қанған кезде құмары,
Жүрегіме бар әлем кеп тұнады.
Ар мен дардың алаңына айналған,
Менің жаным – шыдамдылық сынағы.

Толық

Біз екеуміз

  • 0
  • 0

Мына-өмір күліп оған миықтан,
Қара түн кеп басты тағы иықтан.
Жігіт отыр, жанарынан жасы ағып,
Шыға алмады тағдыр салған тұйықтан.

Толық

Жылғалар...

  • 0
  • 0

Үмітке толған әр күнім,
Ескексіз қайық секілді.
Кешкенім – күні жартының,
Бақытым мұңға бекінді.

Толық

Қарап көріңіз