Таулардың алып батасын

(Мұхтар Әуезовке)

«Қараймын көкшіл далаға,
Толқимын іштей, ойланам.
Ұлы ғой Кавказ, жан аға,
Өзіңе жету қайда оған!»
Ғамзатов айтқан сол сөзді
Қайталап таулар шынында;
Жете алмай саған қол созды
Ақ бұлттар Кавказ шыңында.
Қырандар ұшты саңқылдап,
Тебіреніп жатты тастар да.
Найзағай оты жарқылдап,
Атыңды жазды аспанға.
– Жаса! – деп ұран шақырып, –
Кавказдан даңқы зор Мұхтар! –
Ән­күйді судай сапырып,
Жырлады сені таулықтар.
Еске алып ыстық сезіммен,
Мен­дағы ойға қаламын.
О, Мұха, көрдім өзіңнен
Құдіретін туған даланың!
Көкала толқын жосылып,
Ағады зулап жыл мәңгі.
Тау менен дала қосылып,
Жоқтайды асыл тұлғаңды.
Өзіңмен өткен күндерін
Сағына жырлап тау ұлы,
Шертеді шерлі бубенін
1
,
Езіліп іші­бауыры.
Күрсінсе кірпік ілмедім,
Мендегі мұңлы домбыра.
Толқимын неге – білмедім,
Кеудеме нұрың қонды ма?!
Ойымды тербеп әрдайым,
Түсіме жиі кіресің.
Жарқырап жауһар маңдайың,
Далаңды шарлап жүресің.
Келсе бір еркін құйғытқың,
Таулардың алып батасын:
Жұлдыздай аққан жүйріктің
Үстінде бара жатасың!

---