Ақылдым-ау, тақтың маған бекер, мін

Ақылдым-ау, тақтың маған бекер, мін,
Шексіздіктің шегіне бір жетермін.
Ояуымда-ақ шым-шытырық түс көріп,
Ұзақ уақыт ұйықтап қалған екенмін...
Дем алдым да, біртін-біртін жан алдым,
Құлағыма дауысы естіліп анамның.
Қашып шығу үшін түнек-түрмеден,
Сыртқа шығар есік таппай қамалдым.
Жанарымды қағып қарға, жарқанат,
Арманымды, жан-жағымды тор қамап.
Беті адамға ұқсағанмен ішіне –
Жылан, қоңыз кіріп апты, жорғалап...
Төзе алады сүруге өмір кім бұлай,
Тұншықты ғой, кеудемдегі бұбұл, ай,
Адам деген «адамдардың» - ішіне –
Ит пен мысық кіріп апты, сұмдық-ай!
Табанымен басқа ұрған соң, тепкілеп,
Қорланумен... бар өмірім өтті, көп.
Жыладым бір «жындыхана» ішінде,
«Жұрт» көзінше, жалғыздықтан соққы жеп...
Кезең... сезем, күндіз емес, түн еді,
Болып тұрған «сайқал-сайтан» тілегі.
Мен жыласам... сақ-сақ етіп барлығы,
Қолын соғып, рахаттанып күледі...
Тәңіріндей, мейірім мен аяудың,
Қанаттарын келді жайып баяу Күн.
Қол-аяқты ұйытқан сол «ұйқыдан»,
«Бисмилла» деп көзімді ашып, ояндым.
Бетті түзеп, сүруге өмір даярмын..

---