Нұрғиса

Құстар қайтып барады, көлге сән берер,
“Аққу күйі” - өлмейтұғын мәңгі өнер.
Сыңғыр-сұлу жарық дүние ішке еніп,
Күннен өрген ән салғандай сәулелер.
Келер ғасыр қақпаларын көшке ашып,
Сырлы сазбен арман дүние астасып.
“Құстар, құстар” қанат қағып жұлдызға –
Бара жатыр жер бетімен қоштасып...
Арыла алмай көңілімнен бір күмән,
Қарап қалам, қайтқан құстың сыртынан.
Көз алдымнан “көшкен жұртты” қия алмай –
Қол бұлғаймын көк аспанға “жұртынан”.
Өмір теңіз, толқын әуен, жан-жағың,
Қара жерге қауырсындай салмағың.
Нұрлы дүние құлағында Нұраға,
Қызыл жасыл шұғылалы қалды әнің.
“Бір-біріне – адам деген бір қонақ”,
Әуен-сазсыз қаға алмайды жыр қанат.
Асықтың ба, әлде Жамбыл “тәтеңе”,
Туған елді күміс үнді нұрға орап.
Әнің барда көрмес көңіл жетімдік,
Әнсіз тірлік, болар еді не тірлік?
Өмір-өзен, қос жағасын жалғадың,
Домбыраның қос ішегін көпір ғып...

---