Арманыңа алтын орда аш менен

Арманыңа алтын орда аш менен,
Өшпейтұғын жазайын бір тасқа өлең.
Шу-шу етіп жапырағы қол соқсын,
Куә болып жылдарменен жасты емен.
Көкірегімнен ерке, мөлдір бұлақты аш,
Сол бұлақтай тау басынан құлап қаш.
Айна болып ай-жұлдызға айт барып,
Сапарласым, замандасым мұраттас.
Атқылатып жан-жүректің аш кенін,
(Асылдарын аспанға атсын жас көңіл).
Біз арқылы жаңғырсын да түлесін,
Зыр айналған жұмыр жермен жасты өмір.
Жүрек — сағат, іске қосып сыртылдат,
Сыртылынан ертеңгіге сыр тыңдат.
Қара жерден қазынаның барлығы
Қайнап шығып, жата берсін бұрқылдап.
Таңғы күндей гүлдерімнің аш бәрін,
Қара бұлтты жамылмасын аспаным.
Қалғып кетсем, қозғап оят, бүгіннің
Жазып беріп кетейін бір дастанын.
Әлемге бір қатайыншы асқақ үн,
Оят мені уақытпен қас қағым.
Шыққан күнде болмайды ғой шекара,
Шекараның тілін тауып аш бәрін.
Ақын — аққу, оған мылтык, оқталмас,
Оның тілі тіліп түсер отты алмас.
Көңілімнен бұлбұлымды сайратып,
Өмірімнен мәңгі жасыл көктемді аш!
Сен мені іздеп сапарға шық, тауларды ас,
Гүл боп шықсын жанарымнан тамған жас.
Жарық болып қара күннің қойнынан,
Армандасым, алаулаған таңдарды аш.
Ғасырласым, болсын ашық аспаның,
Аспаныңа тақсын жұлдыз шашбауын.
Дүниенің кілтін тауып, аш бәрін,
Өтінемін, тек соғысты ашпағын!..
Армандасым, сен ұқпасаң, жат ұқпас,
Алдандырмас алтын, гауһар, жақұт тас.
Менің мынау өлеңімнен өлмейтін
Мәңгілікті аш, ғасырларды аш, уақытты аш!

---