Жеңіс жыры

Онда мен үш жастамын,
Ол бір күн сендерге аян, тұстастарым.
Аңыраған әнімен аналардың,
Аударылып қанша рет түсті аспаным!
Үш жастамын, не бәрі бұл күндері,
Ауыр шақты сәбилік білдірмеді.
Ойыншық пен қолыма тәтті беріп,
Алдандырып мені ешкім күлдірмеді…
Алдандырып мені ешкім күлдірмеді…
Бір жұмбақ күй кеудемде күмбірледі.
Бапсыз өскен біз де бір – қыщқыл дәмді,
Туған жердің жабайы бүлдіргені.
Не білемін онда шын бұл жасымда,
Мендей шығар сол күнгі құрдасым да.
Масақ терген әжемнің арқасында,
«Нан, нан» деп қыңқылдаппын қыр басында.
Жаба алмаған бұлт болып күнімді жау,
Емін-еркін нұрына жуындым-ау.
Нан, Ленин, Жеңіс – деген сөзбен,
Шыққан екен ең алғаш тілім мынау.
Оятты да бесіктен жаңа бір үн,
Жүрегіме жеткізді жаңалығын.
Тілім шығып, жеңіспен келді айналып,
Сағындырған бақытты балалығым.
Осы сөзбен тым ыстық, бірінші ұққан,
Кірді әр үйге сұлудай қылымсып таң.
Жеңіс деген сөзбенен қасиетті,
Тілім шығып, шаттықтан күнім шыққан!

---