Күнікей қыз

Шыршаның жүрегінде тиын отыр,
Сап-сары, үлпілдеген сезім болып.
Сел-нөсер көк төсінен құйып жатыр,
Менің сексен көл болған кезім болып,
Кеткем, сол көлдеріммен жазым болып.

Тау өксіп, тұман киіп, құшты бұлтын,
О, Падишам, кінәлі бұл құлды қара!
Бұлақ-сәби былдырлап, ішті күлкім,
Жасымды қосып ішті, пора-пора,
Жүрек-жетім ішінде мұңы тола!

Мендік қайғы – ешбір жан көтермейтін,
Ер шыдамас, толағай сын болды бір!
Жырымда- еріп кеткен шекер кейпім,
Шырын әнім – шер кезде тыңдалды бір!
Күнікей қыз, көзіңді аш, үн келді бір!

Күнікей қыз, - көкірегің ертегі әлем,
Күн астында өмірің өтіп еді-ау!
Көкке ұмтылған – өлермен, неткен жан ең,
Қылует-күндер құлпырды, жасымады-ау,
Кетерсің, айналаңа шашып, алау!!!

---