"Ақбаянды" аңсау

Мәдина Ерәлиеваға

І
Армандай болған аппағым менің,
Атыңа жүрді-ау мақтанып елің.
Айналып алғаш Сыр сұлуына,
Ақмешітіңнен аттанып едің.
Жарқырап жанған жұлдызым менің,
Сағынды-ау сендей Сыр қызын елің.
Өз өрнегіңмен
Өнер бағында
Ән мұнарасын тұрғызып едің.
Алысқа барар дабысың бар-ды,
Алар ең жаулап тағы шыңдарды.
Теледидарда – өшпейтін бейнең,
Үнтаспаларда дауысың қалды.
Жалғанның дәмін тауыстың да сен,
Ана-а-ау жағаға ауыстың ба сен?
Бексұлтан ағаң Байкенжеевтей
Сазгермен сонда қауыштың ба сен?
Ән жаза жүріп аппақ арымен,
Жалғаннан опа таппағанымен,
Көтеріп еді-ау өзін де, сені
Аманат болған Ақбаянымен.
Бастап ең солай ән-ғұмырыңды,
Алладан алып мәңгілік нұрды.
Мәдина-ғұмыр жалғасын табар,
Болса да қысқа тағдырың мұңды...
Бойыңды жаздың туған жеріңде,
Құм кешіп, қызық қуған жеріңде.
“Тұлпарың” тулап жазым қылғаны-ай,
Тәуекелге бел буған кезіңде...
Аңдығанда ажал қақпан құрғалы,
Сезімің қалай сақтандырмады?
Сағынып жүрміз, жер – бесігіңе
Сыр – ана сені аттандырғалы...

ІІ
Айналған сона-а-у
Сағым жылдарға,
Ақбаяныңды сағындыңдар ма?
Күрең күзімен қоштасқан сәтте
Қия алмай
Мұңға малындыңдар ма?
Алатын баурап кәрі-жасыңды-ай,
Ұласар мәңгі
Әні ғасырға-ай!
Туар ма қайтып ән – падишасы
Елімнің ерке Мәдинасындай?!
Сырымнан ұшқан
Аққуым қайда?
Саз сырнайлатқан
Гәкку-үн қайда?
Жапырақ жайып
Өнер бағында,
Үлбіреп тұрған
Ақ гүлім қайда?
Тағы да қайтып
Күрең күз келді,
Ақбаянды аңсап жүрерміз енді.
Күрең күзбенен
Тағы бір ғұмыр,
Үзілмесін деп тілерміз енді!

---