Ағаларым

Өтеген мен Аманкелдіге

Болып еңдер екеуің – қос қанатым,
Сендер барда
Көңілім хош болатын.
Көтердіңдер жоғары қарындасты,
Жыр-бәйгеге жаратып қосқан атын.
Өздеріңе сүйеніп қанат қақтым,
Қайран, менің қос ағам,
Жаны аппақ тым...
Сендер барда
Айрықша арқаланып,
Абыройлы ақын болуға жарап бақтым.
Сендер барда – ерекше еркеледім,
Сендер барда – көңілім көркем еді.
Өздеріңнен айырылып қапияда
Өкініштен өзегім өртенеді...
Ажал жетсе, жан беру қиын ба,
Алла-ай!
Қос қанатым
Бір демде қиылғаны-ай!
Орындарың бос қалды опырайып,
Қанатым жоқ,
Ұшуым қиындады-ай!
Бәйтерегім едіңдер,
Сая бағым...
Бөлінбейтін ешқашан араларың.
Бақиға да кеттіңдер бірге көшіп,
Бауырларым, қамкөңіл ағаларым.
Салғанына тағдырдың бағынамын,
Тура жеткен ажалға неғыламын?
Ет-бауырым езіліп бұл күндері
Сағынамын сендерді, сағынамын!

1996 жыл

---