Шағыну

Фариза апа,
Сезермісіз, жаман халім!
Сергісем бе дәл қазір саған барып?
Күрсіністер көнерткен көңілімнен
ештеңе де сұрамай жанардан ұқ.
Ұқсаңызшы жайымды сұрамастан,
Жүрегімнің жасындай жылады аспан.
Қырық пышақ қырқиды қанатымды,
жақсылықтың аулы жырақ асқан.
Жан апа-ау!
Жай-күйімді түсін менің,
Пәк ойымды суыққа үсірмегін!
Мына жұртқа көріндім қайғысыз боп,
толып барад бұл күнде ішімде мұң.
Қайтсем енді өртемес алапат от,
жылдар салған жаныма жарақат көп.
Қайырымды көрінген пенделер де
ту сыртыңнан қарайды қара тас боп.
Қара тастай селт етпес сұрқай көңіл,
бір бақытын басыма бұлдай ма өмір?
Атыраудай айлапат қаласынан
баспанасы бұйырмай мұздап жүрмін.
Мұңлықтың әнін шертем ерте таңнан
алыстарға аттанбай келте арман.
Кім біліпті еленбей жоғалармын,
Жармасқанмен үмітке өрде жанған.
Жан апа, жүрегіммен жылап жүрмін,
Қызуы да өртемей құмар - күннің.
Кәрі дауыл құлатқан тал-шыбықтай,
Тірлік-күннің төсіне құлармын мың.
Тоты құстай түстім бе торға мына?
Дегендей-ақ қу тірлік «сорға құла».
Мазасыздау жүрегім алқынады
Жете алмай қорғаныштың қорғанына.
Жан апа, ала көргін оң жағыңа...

Атырау қаласы. 1998 ж.

---