Боз жусан элегиясы

Саған арнап бүгін тағы жаздым жыр,
Жүрегімде қалған көне қанменен.
Өзің жаққа бұрылардай бар денем,
Өзің жақта қалғандай боп әлденем.
Мендік сырлар – іші азап, сырты өлең,
(Көз жасыңды жыр қолымен сүртер ем...)
Бізді айырған жолдар қалды құлазып,
Уақыттың ақ тұманы бүркеген.
Ұрындырмай алып өткен шөлдерге,
О, уақыт!
Рахмет сендерге.
Көзімді алмай тұрам қарап үздігіп,
Боз жусаны бұрқыраған белдерге.
О, ізгі күн!
Дәрменім жоқ ұстарға,
Сені қуып оралды ұшып құстар да.
...Ұмтыламын,
Сүйіп сенің шашыңнан,
Қызылқұмнан бізге жеткен бұлттарға.
Ауылыңа апаратын бұлақтан,
Мен болғанда кетпес едім бір аттам...
Сол қыратта қалмайды екен неге олар,
Сенің наркес жанарыңда тұрақтап?
Қол бұлғайды тарау-тарау жол – елес,
Көзім тырнап оянды екем неге кеш?...
Көп айтатын балаң шағым – ол емес!
Көп айтатын жан аңсарым – ол емес!
Шылбырына тастай қатып уақыттың,
Өзімді ұзақ жазғырамын сені емес...
Маған бір сәт мұрса берші,
Шығар күн!
Сен тербеткен тыныштыққа құмармын.
...Ұйықтап кеткен ұлы дала рухынан,
Боз жусан боп қайта көктеп шығармын...
...Жусан көрсең жұлма, сен!

10. 04. 2010ж

---