Шындық

(аударма)

Сырт көзге өз-өзімнен мықтысынып,
төрт жағым құбыладай көрінуге
немесе жиын-кеште жұрт тұшынып
тыңдардай ән боп шалқып төгілуге
ешқашан арым менің жібермеді,
қайтемін өзгені де, өзімді алдап.
«Хал қалай!» деп сұраса біреулері,
«Тамаша» деп күлкімен сөзін жалғап
соғатын өтірікті адамдар-ай,
Белгілі тым жетісіп жүрмегені.
Демейді «халым нашар», алаңдамай
жылтырап алдауменен күн көреді.
Ал егер өмір сені лақтырып,
Тарыдай салса бір сәт елегіне,
Ішіңнен қайғы жұтып жылап тұрып,
Өтірік күлімдеудің керегі не?
Жасырмай өзің жайлы ештеңені,
Досыңа кездескенде ақтар бәрін:
Керексіз қызыл сөздің кестелері,
Өзіңше ұялғансып ақталғаның.
Шындықты айт — көмектессең өзіңе
шын,
Өзгені айыптама ғайбат жағып,
Иықтан жүк түскендей сезінесің,
Кетесің сонда өзің де қайраттанып.
Ісіңді жөнде, әйтпесе - тағы да сын,
Бойдағы бар күдіктен арыл, емде:
Шындықпен, тек шындықпен арыласың
Кездескен көлденеңнің бәрінен де.
***
Жетінші майда өлгем мен,
Жеңіске жақын қалғанда.
Жалғыз оқ тиіп кеудемнен
Жеткізбей кеткен арманға.
Жақындап жау да бір адым,
Қызған шағы еді ұрыстың.
Жат жерге сонда құладым,
Көрінбей қалды күміс күн.
Мықты екем тегі мен деген,
Мәңгіге көзді жұмбаппын.
Қансырап шын-ақ өлген ем –
Жетінші күні тіл қаттым.
Күн шықты қайта, жел тұрды,
Қуаныш қандай сондағы!
Өмірге қайта келтірді
Аялы жанның қолдары.
Сол жандар сақтап қалады
Тоқтатпай тірлік арынын.
Төсекте жатып, жаралы,
Тыңдағам Жеңіс дабылын.
Қарайды күліп күн өрден
Жердегі әлсіз көшетке.
Қасірет шегіп түнерген
Командир жатты төсекте.
Қем-кетік толды, сынақ та,
Қатер де бітпегенменен.
Мен аман қалдым, бірақ та
біткен жоқ майдан
кеудеден.

МИХАИЛ ЛЬВОВ

---