Жалғыздық

(аударма)

Жерді жапқан күздің мүнар түнегі.
Сағат кешкі жеті жарым шамасы.
Біреуді мен күтіп тұрдым: кім еді –
есімде жоқ. Білем - Сена жағасы.
Бір болуға жалықты ма, білмедім,
қашып кетті уақыт деген желаяк.
Кең әлемде жалғыз калды сүлдерім,
келмеді ешкім мені аяп.
Түнгі Париж. Жапырақтар сылдырап,
сұрайтындай: «Кімді күтіп тұрсың сен?»
Мен үнсізбін. Жүрек сыздап тұр бірақ,
бүкіл әлем өртенердей күрсінсем.
Сосын ызың, шулары мол бұл ғалам,
самал жел де тұратұғын бетті өбіп,
көше кезген итке дейін бір маған
қарап қапты жек көріп.
Мен жалғыз ем. Омбы қардан шыға алмай
шырқыраудан әлі кетіп, қалжырап
ен далада жалғыз қалған құландай,
Тұрды жүрек зар жылап.
Жалғыз қалу аянышты қаншама
(мұндай күйді сезбейтіндер батыл-ақ),
маған жаны ашығаннан тамсана
түсті үзіліп жапырақ.
Оған дейін, одан кейін ғұмырда
сондағыдай жалғыз қалып көрмедім,
Соншалықты кімді күттім.
Шынында
есімде де сақталмапты ол менің.
Кімді күттім - ұмытыппын бұл күнде,
көп күтумен күйзелгенім шын бірақ,
ондай сәтті ұмыта алу мүмкін бе –
аласұрған бір күрсініп, бір жылап?!
Баянсыздау жастық шақтың жырындай
өткінші бір сәт болатын ол-дағы,
жылдарға еріп кетті артына бұрылмай.
Бірақ рас сондай сәттің болғаны.
Кеттім сосын
сол есуас бұрыштан,
жылдам басып жүріп келем ілгері.
Қайда барам?
Жетелейді түн мені.
Бірақ өзім түннен қорқам құрысқан.
Қашып келем.
Бәлкім, түнгі түнектен...
Сіздер үшін күлкі, мүмкін, бұл ісім.
Әлі күнге кетпейтұғын жүректен
бір сәт болған.
Ұғыныңдар мұны шын.

ПАБЛО НЕРУДА

---