Дәукейге

Дәуке, осынша не қылды, бейілің қашып,
Арқада жатыр едім мойным қашық.
Атағың Алатаудай болғаннан соң,
Құмар боп келіп едім болып ашық.
Бір тоғыз сіз бен бізге лайық емес,
Құрғақ кетіп қаламын амандасып.
Арғы атаң қыдыр қонған Дулат қожа,
Даңқыңа Дәукем деген келдім тасып.
Бергенің бір сөзіме татымайды,
Қалды ғой көңіл шіркін жаман сасып.
Арқаның өлең айттым беглеріне,
Жанғұтты жеті атаның дегдеріне.
Бәрін бірдей сипаттап айта берсем,
Таң-тамаша боларсың бергеніңе.
Арқада Жаманбайға өлең айттым,
Алғаным толып жатыр, ырғап қайттым.
Бергенің жалғыз түйе, сегіз жылқы,
Дәукем деп ел-жұртыма несін айттым?
Ел босқа айтады екен дәріп қылып,
Келіп ем қайтарар деп қарық қылып.
Сондағы бар алғаным тоғыз қара,
Орнымнан тұрғызбадың, арық қылып.
Және бас, және алдияр, және құлдық!
Дәукем би дегеннен соң, мойын бұрдық.
Бергенің сегіз жылқы, жалғыз түйе,
Япыр-ау, мұның өзі неткен сұмдық?!
Дәукем бидің қалыпты бейілі кетіп,
Бейілі кетіп тұрғанда келдім жетіп.
Алдына Ұлы жүздің түсемісің
Шөжені іздеп келген өкпелетіп?
Бірің - жал, бірің - құйрық, көңілге тоқ,
Аллаға пенде бар ма қайғысы жоқ.
Бердім деп тоғыз қара отырғаның,
Бейіліңді тарылтқан ғой дүние боқ.
Дулаттың Құдай қылған құтпаны едің,
Өңкей бек, серкелердің сұлтаны едің!
Жарқырап қарағанды жарық қылған
Ішінде Ұлы жүздің Шолпаны едің.
Ай, Дәке, осы ма енді бергеніңіз,
Ақынды осы ма еді көргеніңіз?
Дәукемнің бергенінен ұялғаннан,
Бәрінен артық боп тұр өлгеніміз.

---