Мадақ жыры

Балпаң-балпаң басқанда
Қара жер қайысты.
Алшаң-алшаң басқанда
Қара тас майысты.
Керуендерiмнiң салмағынан
Жоталар
Жаншылып қалды.
Жылқыларым
Суатқа құлағанда
Көлдер суалып,
Таусылып қалды.
Жауларым
Маған құл болуға
Зар боп жатты.
Сiңбiрiгiм – қаймақ,
Сiлекейiм бал боп ақты.
Күбiлерiм
Күрпiлдеп пiсiлдi.
Сабаларым
Күркiлдеп iсiндi.
Астауым емен,
Шыңырауым
Шегем болды.
Төбемде құндыз,
Маңдайымда
Жұлдыз жанып тұрды.
Құсымның текпiнi
Арлан қасқырды өлтiрдi.
Садағымның екпiнi
Алты қырды төңкердi.
Қара тасты
Қара балшықтай иледiм.
Жауымның жерiн
Тулақ қып сүйредiм.
Сөйлесем
Тiлiм қылыш болды.
Қақырығым – алтын,
Түкiрiгiм – күмiс болды.
Өткен заман-ай!

---