Ұлы адамның қабірі басында

Арқырап жатқан
Таудай қара тасқынға
Қасқайып қарсы жүретiн
Қайығым едiң.
Қайығыңды
Құйрығымен бiр қағып
Астаудай аударып тастайтын
Жайыным едiң.
Ертiсiм едiң,
Едiлiм едiң.
Жайығым едiң.
Ойымыздың –
Бұлтты көкпен таласқан! –
Алатауы болдың.
Маңдайымызды сипаған
Перiштенiң
Алақаны болдың.
Сарқырамадай –
Бұрқырап төгiлiп –
Қайнап тұратын едiң.
Атылатын айдаhарды да –
Сөзбен арбап! –
Байлап тұратын едiң.
Нұрға шомылып,
Жап-жарық сәуле iшкендей
Аппақ едiң.
Ашулансаң –
Аяз,
Қуансаң –
Аптап едiң.
Емiренсең –
Елiңдi теңiздей шалқытып,
Тебiренсең –
Жерiңдi
Балқытып жiберетiн едiң.
Қара жерге
Қалай сиып жатырсың?!
Қара ормандай халқыңды
Қалай қиып жатырсың?!

---