Түс

Мен бүгiн түсiмде
Күлтегiндi көрдiм:
Алтай таудың басынан
Бұлттарға оранып
Түсiп келе жатты;
Сол бұлттардың суын
Сiмiрiп
Iшiп келе жатты.
Оң қолындағы найзағайымен
Айналасын
Тiлiп-тiлiп жiбердi;
Сол қолымен
Қара тастарды —
Кепкен тезектей етiп! —
Үгiп-үгiп жiбердi.
Алдында жортқан—
Күмiс жалды,
Азу тiсi пышақтай
Арланы бар екен...
(Арланы бар жанның,
Құдай-ау,
Қандай арманы бар екен)...
Жанымнан
Өтiп бара жатты,
Қайырылмай
Кетiп бара жатты.
Күлтегiн! – дедiм, –
Күлтегiн! —
Арланыңды маған
Тастап кет,
Тастап кет,
Тастап кет, — дедiм;
Ертеңiме ап барар
Соқпақ-сүрлеуге
Бастап кет,
Бастап кет,
Бастап кет, – дедiм…
Күлтегiн де
Қайырылып қарады.
Арлан да
Қайырылып қарады...
(Жан-жүрегiм –
Не болар екен деп! —
Дегбiрiнен
Айырылып барады)...
... Әттең-ай,
Оянып кеттiм.

---