Күмпілдектер

Ертеде
Қайынсақ бір күйеу
“Шіркін,
Қолымда қалайы кетпен,
Шапқаным күл болып
Бұрқыра- ты- ып
Лақтырып жатқанда
Қайын жұртым
Қарап тұрса” —деп
Арман етіпті.
Сонан кейін
Оң жағына қарап
Қорбаң-қорбаң,
Сол жағына қарап
Арбаң-арбаң етіпті.
Қазір армандамайды!
Сенбесең қарашы,
Шөп басын сындырмайтын
Әне біреу
Тау бұзып,
Тас жарғандай,
Аспандағы бұлтты
Арқалап әкеп
Текемет құсатып
Шөлдің үстіне жайғандай
Ісініп тұр.
Айды аспанға шығарып
Жұлдыздарды топырлатып
Қара жерге түсіріп тұр.
... Бір кезде
Қабағын түйіп.,
Ызадан өртенердей боп
Ел налып қарады:
Не болды десем,
Бес ешкі айдаған
Мына бір пақырдың
Ысқырығы! —
Жер жарып барады.
Қолынан ештеңе келмейтін
Мына бір пенденің
Өзін-өзі жұлып жеп,
Айналасын түтіп жеп
Жұлқылауын-ай!
Есек арба сүйреуге
Шамасы келмейтін
Мына бір сорлының
Ентігін баса алмай тұрған
Паровоз құсап
Ақ буын бұлттай будақтатып
Бұрқырауын-ай!
... Осылардың бәріне
Әне бір қария
Иіні түсіп,
Жүрегі сазып қарады.
Енді қайтсін,
Жер тозып барады,
Ел азып барады.

---