Өлең

Өлең шіркін — ұялшақ кейде қыздай,
Кейде — қоймас жүректен күйді ағызбай,
Жансыз өлең сезімді суытқандай,—
Басылады жүрекке кейде мұздай.
Өлең — бірде, назданған ғашық жардай,
Бірде — лаулап, бірде — сұлық басылғандай
Бірде —бұлтты сөккендей жарқ-жұрқ етіп
Найзағайша қуатын асырғандай!
Өлең — кейде сәбидей талпынады,
Кейде— ананың жанындай балқымалы,
Кейде — долы теңіздің толқынындай,—
Мінезі бар «тентектің» шалқымалы!..
Менменсініп керілген кейбір кердең,—
Бағаламай өлеңді жеңіл көрген,
Үстірт қарап бола ма менсінбеуге,—
Жақсы өлеңді шынайы өмірге енген.

1955

---