Тұтқын

(Шетте қапастағы төңкерісшіл тұтқынға арнап)

Күнбатыста көрем бұлттың түнеуін,
Көгінде ай жоқ... қайғылы түн түнегін.
Сол түнекте, қанды жасы кел болып,
Қандай ғана жан жылауда білемін;
Тас қараңғы сұм түрменің ішінде,
Талықсытып қайғы тілген жүрегін.
Темір торлы терезеден қызартып,
Қанды жалау көрсетіп тұр тілегін.
Ол еңбекші ер, тұтқындағы таймаған.
Төңкерістің сұңқарлары сайраған.
Жалын болып, жалпы жалшы таңы үшін,
Жүрек оты жай тасындай қайнаған.
Баста бұғау, қол-аяқта көк кісен,
Шынжыр салып шұбар тестер зорлаған.
Жоқ... күлкі жоқ.
Жоқ бетінде тамшы қан,
Шет капитал зынданында зарлаған...
Жаралы жан, Қайғыланба қапалы,
Арда күшің, темір торды қырқады!
Қара түнде, тұншыққаның қаныңа,
Жаны бірге жалшы тапқа батады.
Әне, ұран, ұш сұңқарлар жас қыран!
Әне, таңның сары алтынды шапағы.
Әне, теңдік туын көкке ел кетерді,
Әне, әне... саған да таң атады!

---