Өлең, жыр, ақындар

Максим Горькийге

  • 12.07.2022
  • 0
  • 0
  • 635
Сұңқардай түлеп ұшып өзі таңнан,
Сұлу сөз шам-шырағы болып жанған.
Жаныңның жарығында жұлдыз ойнап,
Бұлбұл ең қаламыңмен қанаттанған.
Дауылда көкке самғап, сұңқар жырын
Жырлаған жиһанды орай бұлбұл тілің,
Атқан тан, бақшасының бұтағына
Қонақтап сайраған ең өмір гүлін.
Жан едің көңіліңнен күн күлгендей,
Күн нұрлы жүрегіңнен үн келгендей;
Қайнаған асыл сөздің қазынасынан
Жайнаған өмір туын күнге ілгендей.
Жүрегің, минут жетіп, соқпай қалған
Сағатта қан лап сөніп, оттай жанған,
Көк пен жер құлақ түре, көзін тіге:
— Қай жүрек?— деді жиһан, тоқтай қалған.
Ол жүрек көктегі айдай әлемге аян,
Тоқтаған жүрегі еді Максим данам,
Қолынан қапылыста ұшып түскен
Уланып жау уынан тапқыр қалам.
Қапыда қолдан түскен қаламыңды,
Талантты тауға меңзер талабыңды
Көтеріп ұрпақтарың өзіңше ойлап,
Тастан да басты қайтпас қадамыңды.
Отанның даласы алтын жайнап жатқан,
Горькийдей өмірлі ұлға мәңгі мақтан!
Шебердің қаламынан шыққан әр сөз
Халықтың жүрегімен бірге соққан.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Таң арайында

  • 0
  • 0

Таң саясын құшқалы
Сәулетті сан жыл өтті...
Самғап бақыт құстары,
Жеріме елім гүл екті.

Толық

Шыңға атқан оқ

  • 0
  • 0

Күрсініп Нева толқыды,
Көк тұманын жамыла,
Соқты керней толқыны
Гранитті жарына.

Толық

О, тоба!

  • 0
  • 0

Кей дүмше бар, ақынға тісін қайрар,
О, тоба! –болсайшы өз күшін де ойлар!
Өзі өлеңді түсінбей, ақынға өлең
Үйретпекші болады осындайлар...

Толық

Қарап көріңіз