Аялдамада

Сен және мен, — аялдамада тұрмыз екеуміз.
Жарық сәуле жұтып Жалғаннан.
Бір аяғыңның кемтарлығын бірден аңғарғам.
Күйік шалған жүзіңді және байқағам, салғаннан.

Не болды екен саған, қыз бала?
Аялдамада — біз ғана.
Көше бойы — арқырайды кілең көктемір.
Алая Аспанға қарайды, ғимараттары құж Қала.

Дәтінің дуы дулығалы замандар үнімен сарындас,
мен бір бейтаныс ағаңмын ғой, лапылдаған жалын-Бас.
Жарымжандығыңды жаутаң көзіңмен жасырып,
азаптануың-ай, қарындас…

Безбүйрек тасбет Қала, жезүнді,
аяусыз жаныштай бере ме сендегі төзімді?!..
Ыңғайсыздана жөткірінгеніңнен төменшіктенгенің тіптен сезілді.
Көз жасым көкірек іші езілді…

Өзге жаққа оқталып қызылкөз шылымым,
өзіңді жотаммен де көре алуымның сыры — мың.
Қарашы, әне, қандай әдемі бұрымың!..
Айналадағы сұқ көздер мен сумаң сөздерден қорғансыз,
тап-таза, бейкүнә, тірі Мұң —
ішкі Нұрыңды
сүйіп тұрмын ғой мен, құлыным…

---