Оралмас өткен жылдар

(Сайын Мұратбековке)

Жасыңнан бастауды ойлап көшті қалай,
Жарқырап жан­-жағыңа шаштың арай.
Ұшынан қаламыңның маржан төктің,
Тереңнен қайнап шыққан тас тұмадай.
Жасындай қара бұлттың тіліп астын,
Талантпен мылқау тағдыр тілін аштың.
Өшпейтін ізін қуып Ілиястың,
Асудың бірінен соң бірін астың.
Асудан асқар барсаң қар жатады,
Қар жатса қапталында зар жатады.
Қылышқа қымбат басың төселмесе,
Кім келіп алтын күмбез орнатады!?
Өзіңді сол биіктен дәйім көрем,
Затың бар атыңа сай Сайын деген.
Қалың ел қоршап бүгін отырар ма,
Қу болсаң күнің үшін уайым жеген?!
Соққанмен қорған болмас жарты қамал,
Қайырсыз – қалдырғанмен артыңа мал.
Байлығың – таусылмайтын адалдығың,
Құлдарын Құдай қолдар халқына адал!
Момынның құдай сүйген сен де бірі,
Не болар періштесіз пенде күні.
Алдымен өзіңе де нұр жаудырар,
Жаратқан жарылқаса жердегіні.
Кезің көп қабағыңа мұң жасырған,
Еншің көп алынбаған бұл ғасырдан.
Алпысқа аман­-есен жеттің, міне,
Күн кешіп алпыс қилы бір басыңнан.
Оралмас өткен жылдар өкінгенмен,
Тарлансың талай өрттің шетін көрген.
Тәңірім тұрпатыңа дақ салмасын,
Жоңғардың жолбарысы секілденген!

---