Жаз жанарындағы жас

Ауада – жауын исі.
Інжуі жапырақтың тамады.
Аспанның неткен ыстық сүйісі
сұп суық жапыраққа жауатын...

Қалада: бұлыт исі, мұң исі.
Жаздың да алақаны сарғаяр
сүртем деп күздің жасын...
бұ несі,
көзімде – бір ғана түс, бірбояу!..

Аспанның айнасы –
жаңбырды,
иіскеші, қарашы.
Жапырақ пен бұлыттың арасы –
Бір ғана жас, біртамшы...

Аспанның кірпігін сүртеді,
Ақ қайыңжеңімен сызылып...
Жаңбыр ол –
жапырақтың бүр демі,
тамыздың жасы түскен үзіліп...

***

Уақыттың жасы демімнің сары бүрінде солды...
жапырақтардың арасынан Көк ығыса түскен
жүрегімнің жұқа қабығына,
дірілдеп қолдың
бұтақтарында бүрсиді жаным
дұғаға ескен...

Жаз –
сенің ғана жапырақтарың аз емес,
және
мен ғана емес, аспанға жасыл саусағын созған...
сосын,
аяусыз мыжып барады күз екеш күзде
табан астында қанаттарымның қаңқасын тозған...

жапырағымда – кіші аспан бар, бүрінде – тағдыр,
еркелер билеп,жауынның демісүйіп, өпкесін.
Кірпігімнің сар жапырағына ілінді жаңбыр
жанымның ұшы аспан ерніне тиіп кеткесін...

***

Ханым,
аспан не деген кең...
Көзіңдей терең –
Қыркүйек түні жылайды іштен булығып.
Қарағаш тірі –
Бұлғап тұр әне қолына ұстап сулығын...
Алып аспанның аспашамына мен де шырағымды жаққым келеді
сәл кекілімді самал тербетіп тұрып...
одан соң
шаттық өлеңін оқығым келед көзіңе...
Бірақ, кешіктім...
алыс көзіңе жетпеген жолда
кір жапырақтар жауып тұр әлі төкпелеп талдан...

---