Павлов

I
Құмартқан ол бір жан еді
Биікке бала кезінен.
Жұлдызды аспан әлемі,
Тартатын тана көзімен.
Көрінген көктен нүкте боп
Қарайтын бала сұңқарға.
Көнелде басқа түк те жоқ
Құмартты бұл да шырқауға.
Қайырла болып қадамы
Қанаты бір күн жетілді.
Ұшатын болды жоғары
Баяғы қыран секілді.
ІІ
Соғыс қан селді төккендей,
Бұрқ етті,
Күнді бұлт алды.
Күркіреп зеңбіректей
Шақырды аспан сұңқарды.
Атылды ол көкке тура тік,
Жасқандай жаудан қорғалап,
Найзағай оғын зулатып,
Бұлттардан түсті сорғалап.
Шыңыраулап бірде шығандай
Жанында лаулап күш-жалын,
Қиырдан ілді қырындай
Дұшпанның қара құстарын.
Қанша жау жерде өшті үнсіз
Қуалап соқты құйындай.
Төсінде жанды қос жұлдыз
Аспанның,
Жердің-
Сыйындай.
***
Ай нұрында ауаланып,
Шертеді асау күй-бұлақтар.
Барады ағып барады ағып,
Барады ағып жүйрік аттар.
Танауы жел тұрғызғандай
Іздерінде ақ шаң қалып,
Бара жатқан жұлдыздардай
Ақ жол сызып аспанда ағып.
Барады аттар,
барады аттар
Жаудың түнде орап алдын.
Шалғынды алқап қалады артта
Оралмайды көбі олардың.
Шлемдарда жанады оттар,
Дүбірлейді дала тынбай.
Ағады аттар,
ағады аттар
Батырлардың қанатындай.
***
Жоқ Баянның басында қар,
Өскен гүлдеп тасында тал ,
Айнада да айна көлдер ,
Айналада жасыл таулар.
Көз алмайсың кескінінен,
Көл сұлудай бір сиқырлы,
Ертек айтып ескі күннен
Келтірмейді түнде ұйқыңды.
Таулар көкке асылып жай,
Жатыр көлдер –жасыл бұлттай,
Өмірдегі даналықтай,
Көңілдегі балалықтай.
***
Барады тауға жүгіріп,
Альпинист жасыл теректер.
Тастарға қалса ұрынып,
Іздейді оған жел өткел.
Көрсем деп терек-қыз көркін
Тағаты қалмай алқынып,
Бұлғайда қарлы мұз бөркін
Биіктен сонау тау тұрып.
Бірін –бірі көргенше
Екеуінде сабыр жоқ.
Бірі ақ, бірі жап-жасыл,
Өртенеді, ой-хой
жалын боп.

---