Илану

Кім екенін,
Осы қазір айтайын ба, жоқ әлде,
Ішіңде өліп кетсін десең, ол да құп.
Мен бұлқынып бара жатсам «доғар» де
Жанарыма ұмтылып...

Жарқылынан сол жасқаншақ жауынның,
Әлсін-әлсін тамып жатыр бояуы.
Жеті түнде жыламашы, жарығым,
Тәңір естіп қояды...

Өзімді-өзім дейсің қалай таниын?
Ауа ма әлде, желмін бе деп ойларсың?
Бірақ та сен менің аппақ сәбиім
Әлдеқашан жаратылып қойғансың.

Тәтті мұңға жолығармын тағы бір,
Кірпік іле кеткен бойда түн майдан.
Менің сәби жанарымда бәрі жүр
Бақытсыз боп оралады кім? қайдан?

Тыным бермей түрткілейді таңғы уақ,
Адамға ауыр өзге түгіл өз басы.
Мені өлімнен қорғап жүрген жалғыз-ақ
Періштемнің көз жасы...

---