Өзгерген қазақ болмысы

Ей, қазағым, қайда бара жатсын,
Азғындыққа белшеңнен терең баттын,
Ұмытып дінің менен дәстүріңді,
Айтшы содан қайбір пайда таптын?
Қарашы қара көз қыздарыңа,
Бейшарадай киімі жақын жоққа,
Етегінің қысқалығы болса қанша,
Ақылы да болғаны сонша қысқа.
Жынды суды ішеді ойланбастан,
Бояғаннан дым қалмаған қара шаштан,
Көк түтіннен босамаған ауыздардан,
Ақ ит кіріп көк ит шығар тоқтамастан.
Еркек болса өсекшіл болып кетті,
Арам шошқа деңгейіне бәлкім жетті,
Адал жарын қызғануды ұмытқан соң,
Бақытты отбасының күні бітті.
Алыстан айыра алмассын қыздан оны,
Сасып кетер иіс судан жүрген жолы,
Бетіне бояу жағып майысқанда,
Қынжылтады ерліктің мүлдем жоғы.
Нәпсісі қозып кетер жұма десе,
Сілекейі аға кетер шарап көрсе,
Білмейді-ау санасыз надан халық,
Кәпір болып кетерін сол сәт өлсе.
Өзінше Исламды сынайды олар,
Ашпақ түгіл көрмеген Құран солар,
Шайтанның етегінен кеткен жұртпен,
Құдай жоқ деп өзінше кеуде соғар.
Қазақ десе өзіңе тиері рас,
Ойласам көзіме келеді жас,
Қалай ғана айналдық наданға біз,
Осыншама уақыттың ішінде аз.
Терең ұйқы халқымды басып кетті,
Қазағым, оянатын уақыт келді!

---