Түрмеде

О, баста оқығансың парсы, арап,
Жазушы ем романдар оған қарап.
Ұнатып оларымды оқығандар,
Ішкендей өшіруші еді шарап.
Ондайша өнерімді есіткен соң,
Жүргенов шақырып ап, шашын тарап,
Бұйырды "Шаһнаманы" сөз қылуға,
Ойласып Мирзоянмен — ойға сарап.
Бедеудей: "Болады!"—деп басым шұлғып,
Күйіме күннен күнге түстім жарап.
Аңғарсам екен оның мазмұнының,
Әуелі — Адам ата, арты — Дарап.
Қолға алып қаламымды құрастырдым,
Ойласып ойымменен өлшеп—танап.
Әр түрлі әңгімелер бар ішінде,
Бұлттай бара жатқан көкті жанап.
Қалайша халық таңырқар болмасын іс,
Ерлердің, уақытында ондай, өңшең манап?
Фердоуси оны отыз жыл жазған екен,
Алтыннан алмақ болып неше қанап.
Өлеңмен он бір буын он ай жазып,
Бітіріп мінекей деп бердік санап.
Таба алмай татулы кеп тағысы бар,
Көргенмен әркімдер де аудармалап.
Өмірлік оның үшін пенсияң деп,
Айына берді үш жүз сом бәрі қалап.
Құлдық деп құрметіңе отырғанда,
Бұзықтың біреуіне мені балап,
Інкіба етегімнен ұстап алды,
Болды деп бұйыратын бізден шалап.
Зәредей жазығым жоқ болғаннан соң,
Айрылдым ақылымнан, ернім жалап.
Болады да бас шайқауда, бармақ тісте.
Оңына оралмаса осы талап.
Кеңестен көптің бірі - ақ барушы еді,
Гүлденген көрсетер деп келісті алап.
Жатырмыз жабық үйде жаза алмай бой,
Жылайтын жас баладай ата - аналап.
Ойлаймын осынша еткен еңбегімді,
Көрер деп көзін салып, кім бағалап?
Қайткенмен кеуілде жоқ шөлдің қаупі,
Кісідей келе жатқан көл жағалап.
Күні ертең көктемінде гүлдей жайнап,
Тарқармыз тұлпар мініп, тон жаңалап.
Себебі, сөйлеп шынын, сұнып мойнын,
Талайлар тарығумен тұр ағалап.
Есіркеп, енді ерлік етеді ғой,
Кетпесе кірген найза тым сағалап.

Шымкент, 1938 жыл

---