Қарқаралы
Арқаның шоқтығындай Қарқаралы,
Қондырып ақбас нардан қарқараны.
Ақбаян арқа аруы аңыз дейді ел,
Кеткен деп тауға қойып Қарқараны.
Іштен ер боп кім туады,
Ез болам деп кім өсер,
Жұмбақ — адам болашағы,
Күрессіз оны кім шешер.
Тентек Терек бұлқынып
Дариялыдан шықты ойнап,
Шың жартасты бетке ұрып,
Жосылып ойға салды ойнақ.
Көк мұнар кешкі тұрым тау етегі,
Жібек жел қырдың гүлін тербетеді,
Жайқалтып жапырағын жасыл тоғай,
Сыбырлап, күбірлейді, ән шертеді.
Әлди - ау, әлди - ай,
Әлди де бөпем әлди - әй.
Ұйықтай ғой, бөбек, ұйықтай ғой,
Балбырап балқып, қалқатай.
Сендер де алтау, біз де алтау,
Одақ боп костер басында,
Кел, ойналық, кел, лау - лау
Түнде лагер қасында.
Ұшты орманда бұлбұл сайрап,
Есті таңның самалы,
Оянды орман кетті жайнап,
Тамылжыды таң әні.
Бейбітшілік жаршысы, үш аспанда,
Еңбекші елге, достыққа ұран сал да,
Ақ қанатты көгершін адам досы,
Жетсін үнің, ұраның бар жаһанға.
Айтқан екен данышпан бір ізгі қарт,
Ұрпағына өсиетімен қойып шарт:
"Емгің келсе байлық, бақыт емшегін
Арық ал да Зарабшанның суын тарт".
Өзің өскен сахараның,
Өзің ашқан сахнаның
Сандағы өрен майталман,
Сүтпен біткен өнеріңді,
Тұлғаңа тұтас сыйып екі ғасыр,
Толғанса ой теңізі ұлан-асыр,
Алдыңа әлем сыры кестеленіп,
Құйылып еді кеудеңнен керемет сыр.
Ғазизаның үйіне
Орнады газдың тағаны,
"Тетігі қалай, күйі не?
Отынын қалай жағады!.."
Қара түнек қайғының ізі
Шиірін салып, шырайын алған,
Нұры тамған сұлудың жүзі
Бозарып солып сүлдері қалған.
Қиырдан көрсем қараңды,
Елжіреп құштар жүрегім,
Ұмытып кәрі жарамды,
Елестер ескі тілегім.
Тың құнары жатты бұғып тереңде,
Дегендей - ақ "оңайлықпен берем бе?"
Қалың қыртыс, қау өсімдік қалқалап,
Дала барын қымтай берді тереңге.
Жазамын сәлем сағынып,
Зарықпа ойлап, жан ана,
Қару – жарақ тағынып —
Аттанған жалғыз мен ғана.
Көгінен төніп күн қақтап,
Бетінен сырғып жалап жел.
Қысында қызыл, жазда аптап,
Бырысып беті күйген жер.
Тербелтіп бойын Ойылдың,
Ойнаса суы талымен
Шерткендей қылын ойымның
Су сырласып жаныммен.
Жолдасым!
Бізге оқылды жаңа жарлық,
Таң ата соғысқа енбек бұйрық алдық.
Қалғаны жеті-ақ сағат таң атуға
Бір шынды Қарқаралыда дер Бұғылы,
Бұғының қонысы деп ел ұғымы,
Сақтаған ерте күннен елдің аузы
Сол жерде қалған талай жыр жұғыны.
Осы аңызды оқып ем
Ертеде бір кітаптан.
Көкейге сонан тоқып ем
Кеңесім болып ұнатқан.
Секілді еді күні кеше,
Жаңғырығып жау ойраны,
Өтсе де алуан жылдар неше,
Өшпес сыр ғой ол ойдағы.
Арқа көлін аты Кербез,
Көретін бір болса деп кез
Жүруші еді ойда мүлде,
Сол бір сағат болса деп тез.
Суылдайды, ышқынады,
Арқа желі үн қатады,
Кейде зулап ысқырады,
Кейде ән салып шырқатады.
Гулейді жел, сусылдайды жас тоғай,
Ұйтқиды жел, ойнақтайды тоқтамай.
"Жел тәңірінің" тақтасы тұр қияда,
Арфасы жоқ жел сайратқан шертіп жәй.
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
-
- Архимед
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі