Байронға
Уа, керемет!
Буырқана туды өлең
Сол ғасырда өсек-ғайбат гулеген.
«Азаматтар» азап атты, тас атты,
Ақ саусақ билейді, билейді
кәдімгі ақ мата үстінде.
Көк жіпті сұр ине сүйрейді,
көк ала кестелер түсті де
Аяз, аяз!
Бозарды бет шымырлап,
үлпек қарда ізім қалды қыбырлап.
Қыс келгенін, мұз басқанын даланы,
Аспанда күн барда, әлемде сыр барда
адамдар маңдайын жуған тер құрғар ма!
Беремін барымды, аламын жоғымды
екі қол, бір кеуде өзімде тұрғанда.
Анау келген кім болды екен, біліп келші кім екен?
Батырлық па?– Өз төрімде күтіп алам, түнетем.
Байлық болса қулау болар, тура қара көзіне.
Кім де болса алдамасын, алданбасын өзі де.
Айықпаған кезім еді ол – көңіл мас,
амандасуға созған қолыңды ұстап «қош!» дедім.
Сөндіргенше үмітіңді сенің жас,
өзім неге сол арада өшпедім!..
Тәңірінің нар кезі екен ол кезде,
Әмірінің бар кезі екен ол кезде.
Тек алуға барады екен бәр-бәрі,
Ол кезде де алу екен мына жұрттың арманы.
Қайдан шыққан сөз екенін кім білген,
мәнін бірақ сөздіксіз-ақ
білдім мен.
«Ит өлген жер екен ғой ол,
Елең қақпа, жапырак,
құлағым бар екен деп.
Саудырама сай-жыра,
Бұлағым бар екен деп.
Сонау Чили топырағында
Пиночет деген ақымағың бар:
концерттерге келмейді деп бұлбұл құс,
әлдеқайда жүреді деп жай ықтап,
Жан-жарым, түбінде сол көк теректің
Өзіңді сүйдім алғаш, өкпелеттім.
Сәл жүдеп үміт қайта бір тірілген
Кезінде жас үзілді кірпігіңнен.
Көктем қандай шырайлы, шұғылалы,
Мың құлпырып қызғалдақ құлпынады!
Бақытты жұп екеуміз бар әлемде
Ешкім сырын білмейді мұның әлі
Әлі де бұл кеудеме толмай арман
Жас көңіл ешнәрсеге болмай алаң
Бей хабар жүр едім-ғой махаббаттан
Қол созып құшақ жайған қандай адам
Өмірдің көрген талай жол торабын,
Әкеден кім аяйды қолда барын.
Әкенің ақ тілегін тілеу парыз,
Мен бүгін әкемді айтып толғанамын.
Той басталды Отырарда,
Сырдың сұлу бойында.
Кеудесінде оты жанған
Қызылқұмның қойнында.
Жамалың жас көктемнің жамалындай,.
Жүрегің махаббаттың қамалындай.
Тамдының тамылжыған әнші аруы,
Лебізің таңның уыз самалындай, еркем-ай.
Мойынқұмда ел жайлауы,
Ел жайлауы көк шалғын.
Хан тауы мен Жамбыл тауы –
Кең жайлауы достардың.
Түндей тұнық көздеріңнің қарасы,
Қосылардай қастарыңның арасы.
Жалт қарасам, жалын атқан ақ жүзің
Алаулайды атқан таңмен таласып.
Жадырап жанымыз,
Жарасып әніміз,
Болашақ бүгіннен басталғандай.
Нұр құйып көңілге,
Жаз күнінде жайнаған
Масатыдай жер сұлу.
Аққу, қаздар тойлаған
Айдын шалқар көл сұлу.
Мен туыппын ақпандатқан боранда
Кім біледі, бәлкім әлде сонан ба?!
Алақұйын мінезім бар ашулы
Қапелімде басылам ба, болам ба?!
Әлі есімде көк елестер,
Көк белестер көзге елестер.
Серуен құрған,егін орған,
Қызу күндер қызық кештер.
Сен жанымда жүрсең,
Сен жадырап күлсең,
Бақыттымын мәңгі, асыл арманым.
Жаутаңдаған көзде,
Жаманның жақсы шыдар табасына,
Қолайсыз қоймас құлақ намасына.
Кемістік күндегенмен келе қоймас,
Ол ердің яки бақыт, я басына.
Оңғарып осы еткен сапарымды,
Қуандыр мен сияқты қапалыңды!
Ой көзін осы кезде кірбің басын,
Жас, шіркін, елу үшке тақалынды.
Миуалы ортаңдағы гүжім дарақ,
Биіктеп бара жатыр көкке қарап.
Ел үшін ертелі, кеш иіп басын,
Шашып тұр: "Тойыңдар, - деп, кетпей тарап!"
Жиналды осы сүлетке,
Үш жүздің өңшең маманы.
Кеуілден кетті уайым,
Кендіктің туып заманы.
- Нарша Булгакбаев
- Нарша Булгакбаев
-
- Архимед
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі