Көкше таңы

Таң ата көрдің бе сен Көкшетауды,
Дейтіндей бұлтсыз аспан жұпар жауды,
Хош иіс жан-жағыңды қоршап алып,
Секілді ақ шымылдық қыздың аулы.
Көтеріп самал саусақ сәл билетіп,
Сәбидей құшағында әлдилетіп,
Көлденең көк бесікке бөлеп салып,
Көрмеген рахатқа жаныңды ертіп.
Жарықтық әкетеді-ау есінді алып,
Таулардың көкше мұнар көшін бағып,
Солармен қалқып қатар ұшқандайсың
Құс болып, адам деген есім қалып.
Бәрі — көк, жерің де — көк, көгің де көк
Орманың, көлің де - көк, шөбің де көк.
Теп-тегіс көк дүниенің ортасында
Сенің де көк болмасқа жөнің де жоқ.
Ақ таңның аясында Көкшені кер,
Арудың алпысы айдын, сексені көл.
Аспанның жерге түскен балалары
Секілді, сәл тұрады-ау сескеніп ол.
Ал сонда алтын табақ күн дөңгелеп,
Көргендей нақ туысын көл еркелеп.
Сағынып, шопылдасып сүйіскендей
Сүйкімді құлағыңа бір үн келед.
Басында Көкшетаудың күн тыныстап,
«Демалып жатайыншы бір дұрыстап!»
Дегендей көк кемерге көп бөгеліп,
Тұрады ұзақ балқып, тым-тырыс қап.
Көк бұлттан жарастырып бөркін киіп,
Денесі Көкшетауға еркін тиіп,
Есіл күн ерке қыздай тұрар бір сәт
Ернінің ұшыменен ептеп сүйіп. —
Содан соң есін жиып рахаттан,
«Ал, жолым, енді көктен жыраққа аттан!-
Дегендей қызыл күйме, күрең атпен
Күн сері жез қоңырау сыңғырлатқан.
Ал, Көкше, жаңғырыққан көк сарайдай,
Тұрады сол дыбыстан босай алмай.
Айналып шыға алмайсың құшағынан
Сен-дағы бақыт тапқан босағандай.
Таң ата Көкшетаудың сәнін көр сен,
Сары ала самсай біткен дәнін көр сен.
Кетесің тау Көкшеге тәрік қылып
Қызықтың өзге керген бәрін де сен.
Тау Көкше, тамаша едің не деген сен,
Осы күй, осы түрмен кеудеме енсең,
Көтеріп, Көкшетаудай жақсы өлкемді
Арман жоқ жер бетімен дөңгеленсем!

---