Баламмен сырласу

Ғафураға

Сен туыпсың бақыт, дәулет барында,
Жақсы атымның заулап тұрған бабында.
Көкірегімде әке деген сезімнің
Әбден пісіп, қаулап тұрған шағында.
Содан ба екен сен дегенде дәтім жоқ,
Сен қаламсың, сенсіз жазар хатым жоқ.
Сен жоқ жерде — өзім жоқтай көремін,
Жоқ болуға әзір менің хақым жоқ.
Балапансың дәл өзімнен аумаған,
Бар мінезің, отынменен лаулаған.
Екі-ақ әріп қосып алып атыма
Әрі қарай әсем жүйткіп заулаған.
Әлі сәби қарамастан жасыңа
Өзімдей боп жолдас жидың қасыңа.
Әріп танып алғанында «Папа» деп
Жазып қойдың дәптеріңнің басына.
Сонда менің ескенімді айтсайшы,
Сонда менің бөскенімді айтсайшы.
Бақыт деген теңіз болса шұғыла
Соны менің кешкенімді айтсайшы!
Ашуланып, буырқанған кезімде
Жалғыз шыбын жан көрінбей көзіме,
Сонда менің бір тоқтайтын адамым —
Ғафура деп ант еткенмін өзіңе.
Сен де соны жақсы біліп алғансың,
Ұрыспайсың, тәттілікпен алдайсың,
«Папам менің, менің жақсы папам!» — деп
Өлеңдетіп жүруіңнен танбайсың.
Мен де сәби елігетін елеске,
Ер еді деп алғанымен ел еске,
Сонда мені есіркейтін сен барсың —
Сенің осы асырағаның емес пе!
Бар байлығым сенікі ғой бойымда,
Жыр жазамын тойып ішіп тойында,
Кейде сенсіз жалғызсырап қалам деп,
Кешір мені, жібермесем ойынға.
Ойын сенің серігің ғой, балашым,
Бір серпіліп, мың секіріп қаласың.
Жүз пәтерлі зәулім үйдің қорасын
Сен сағатта бағындырып аласың.
Сен келмей мен төсегіме жатпаймын,
Әкеліктің ақ көңілін баптаймын.
Ғафураға керек болып қалар — деп
Әр қалтама тиын-тебен сақтаймын.
Мақтап кетті әкең сені — көңілі ер,
Өзгелерге, бәлкім, ерсі көрінер,
Әдетім ғой бір шалқысам қоймайтын.
Әдетім ғой түпке дейін төгілер.
«Ну, папа!» — деп қиғаш қарап қалдың ба?
Кешір, қалқам, нашарлығын шалдың да,
Саған дауыл түк қылмайды, балапан,
Таудай болып әкең жүрсе алдында!
Ал, кәнекей, құтты болсын мерекең!
Құй шарапты, бар еді ғой берекең,
Шырағыңдай ұзақ-ұзақ сөнбейтін
Қолына ұстап жүре берсін сені әкең!

---