Ешкіөлмес

Матайдың үш бұрышты тауы маңғаз,
Босамас омырауы жауыннан жаз.
Оң жақта оқшырайып Қоңтәжі тұр
Бәрінен озық шыққан бойына мәз.
Жалғанда етпес өзі биікті арман
Бұлттардың жылы төсін сүйіп қанған,
Жоңғардың ақжотасы жалтырайды
Жайындай жоны судан шығып қалған.
Көтерген сонау Біржан әнді көкке,
Кәдімгі «Ешкіөлмес» тұр бергі бетте.
Көркі де «қара да қал, — дегендей-ақ —
Қарайлап маңайымнан енді кетпе!»
Шынында сахнасындай табиғаттың,
Соқты екен төрт бұрыштап, шағындап кім?!
Қара көк мәрмәр тастай құбылады
Төнгенде төбесінен жалындап күн.
Қиырдан көз жіберсең қасың қақпай,
Секілді жазық табан асты тақтай,
Сәуледен асылады алтын саты,
Бір кезде Біржан шыққан баспалдақтай.
Қалың жұрт «Қаптағайлап» дем бергенде,
Суырылып Сара сабаз жөнелгенде,
Бауырда басын изеп тұрған халық
Секілді бұйра талдар тербелгенде.
Әлде бір ән ескендей, сыңғыр аспан,
Жан-жақта әсемдіктің үні ұласқан,
Жаныңды ерекше бір өлең билеп,
Тұрасың орыныңнан бұлжымастан.
Көрмесе көңіл ақсап, сусарлықтай,
Қызығы, ескерткіші мұншалық бай,
«Ешкіөлмес» ел биікке қойып кеткен,
Аяулы бір тарих — күй сандықтай!

---