Айшалық қағидасы

Жұмақтың жемісі — дүр тәтті ерінің,
Аулақта көңілім жетпес, әттең, үнің!
Қаңғыған Ай астында мен бір — әруақ,
Сүйретіп сағыныштың ақ кебінін.
Жүрекке қадалғанда оқ дір етіп,
Сенделіп қалғаныммен соққың өтіп.
Ақ кебін - қанатымды қағып-қағып,
Соңыңнан Басқа Әлемге кеттім өтіп.
Басқа әлем, барлық нұры бүршік жарған,
Жүзінен иман тамған тылсым - жалған.
Тұнжырап түн түбінен тіл қатпайсың,
Сөзінен жұлдыздардың қымсынғаннан.
Шыңғыртып шекесінен шірне сорып,
Әруақтың жүр соңыңнан сүлдесі еріп.
Мені аяп бір жарқ етіп қарағанда,
Қан шықты жанарыңнан түнге соғып.
Қан жұққан жанарына, сана - тілдім,
Саумалын желпі маған қанатыңның.
Тек менің көз жасымнан сырға тақсаң,
Қалайын тылсымында-ақ қара түннің.
Көңілім қара түнге қарай ұлып,
Бұл дерттен кете алмаспын мен айығып.
Сан рет таң суырып алды мені,
Тырнағы кебінімді дар айырып.
Жүргенге бар арманы жалақы боп,
Ұғылмас менің мұңым - қара түнек!
Тірліктің түрмесінде тұрады үнсіз,
Әруақ-құс. Тұр жалаңаш. Қанаты жоқ!

---