Есіңде ме, Жіңішкенің өзені?..

Баллада

Есіңде ме,
Жіңішкенің өзені?
Топ студент құрылыста жүрген кез.
Сағи айтқан: "Жаздың балғын кезі еді",
Отыз жігіт және жеті күлмең көз.
Жастық өрті қалай ғана өртемес,
Өзегінде өксігі бар ер ішін,
Жеті қызға жүруші едік ерте-кеш,
Жұматайдың оқып: "Жеті перісін..."
Балшық айдар жиренім бар төзімді,
Меншігімде жеті қыз бар мықынды.
Кей кездері сезінемін өзімді,
Жіңішкенің Жұматайы сықылды.
Жеті қыздың, әсіресе, біреуі,
Жанарымен жалт боп жарып өтетін.
Маған алтау, ал мен оған үнемі,
Бағынышты сылақшы боп кетем.
Жұмыс сәтте айналады думанға,
Көз күлімдеп, көңіл көншіп, тершіп бет.
Ымырт түсе "Жеті қарақшы" туғанда
Жеті қыздың атын қоям меншіктеп.
Шаршау бар ма, жастық деген бұл елде,
Қиял, шіркін, қашады алып қай-қайда.
Кешке қарай жиреніме мінем де,
Басамын кеп "Айнамгөз" бен "Айдайға".
Тымық кешке салып сонда ән бүлік,
Қосылады қол созымнан құзар шың.
Қайран, албырт жастық шағым, жаңғырып,
Сол шыңдарда әлі жүрген шығарсың.
Жіңішкеге жетер, сірә, қайда ұшпақ?
Айналаңда тізіледі қаздай шың.
Қол созымнан алмақ болып айды ұстап,
Табандағы құзға құлай жаздайсың!..
Ғашық оғы жүрген жанын жаралап,
Шаруасы жоқ құрдасының мұңымен,
Уәлибек гитараны сабалап,
Бәдік әнді боратады түнімен.
Есімде әлі,
Жіңішке өзен. Жалаңаш,
Атымды іздеп шығып едім таңертең,
Тұтжалаңаш айналасы тал-ағаш,
Суға түсіп жатыр екен ақ еркем.
Басты албасты сол мезетте, жай кезде,
Мүйізімен бұлт жайқаған шәйірді.
Сығалаймын тұңғыш түскен ай көзге,
Джунглидің тұрғынындай байырғы.
Жалаңаш- жер аты.
Алай-дүлей құйын көшті ішімнен,
Өзен - көңіл кемерінен тасты анық.
Көз ала алмай қалдым тірі мүсіннен,
Өңіне де қараушы едім жасқанып.
Жапырақты үрлеп қалып тау желі,
Арасынан шуақ саулап жамырап.
Аппақ тәннен талып түскен сәулені,
Ақ толқындар әкетеді қағып ап.
Түсте көрген періштемдей денесі,
Жер желімдеп,
Тұрмын әлі қадалып.
Кірпігім — садақ,
Көз — қорамсақ,
Жебесі
Ақ маралға жатыр үзбей қадалып.
Талдан ұстап тұрғанымда үздігіп,
Кенет көзі шалып қалды. Сақта, Жар!
"Ұятсыз!"-деп таңба басып шыжғырып,
Тоғайға үркіп сіңіп кетті Ақ Марал.
Өмірімде бір оқиға болды ірі,
Өртейді ұят, сүйегімді қақсатып.
Тілек (марқұм) сөгіс берді сол күні,
"Құрылысты алғаныма ақсатып".
Суық тартты содан қыздың өңі, үні,
Бұрынғыдай жоқ бойында бал қылық.
Кете бардым,
Жеті бірдей періні,
Жиырма тоғыз жетпегірге қалдырып...
Мен шілдеде жерге батқан Үркер ем,
"Жеті қарақшы" ұрлап алды үмітті.
Қалды "Үлпілдек" көкшіл мұнар бүркеген,
Көзіне ілмей - "Сұлу сары" - жігітті.
... Иә, есімде.
Жіңішке өзен. Жалаңаш.
Қалды алыста жастық дәурен белсенді.
Тал ішінен қызға қарау жалаңаш-
Мен жасаған ерлік еді ең соңғы.
Кейін, сірә, менен қашқан Ақ Марал,
Тап болыпты менен де өткен мергенге.
Өзім, бірақ, әлі күнге сақтанам,
Экраннан жалаңаш қыз көргенде.
Жастық өтті, бөлеп талай думанға,
Мұңды Естелік...
Өкінтпейді ол да аса.
Кейде ымыртта "Жеті қарақшы" туғанда
Кірпікке шық қонатыны болмаса. 

---