Жаңбыр сұрау

("Күй жайлату" жыры)

Безеу бет жел барымды қылды ысырап,
Қарайыншы көңілдің дүрбісін ап.
Су қыңсылап,
Қалыпты сай сансырап,
Тау тусырап, құм сыңсып, қыр қысырап.
Шегірткесі бидайдай тандыр - далам,
Таңның шығы құмарын қандырмаған.
Желдің жырын жалықтық тыңдай-тыңдай,
Жердің үнін естіртші, жаңбыр, маған!
Безеу бет жел, безгек қыр, ши дірілдеп,
Жапырағы шыбықтың күйді іріңдеп.
Төкші, ақ жаңбыр!
Шашылсын жер нәубеті,
Саз сыбырлап санамда, күй күбірлеп.
Күй күбірлеп,
Әлдене айтады ептеп:
''Бір ақ жаңбыр құйса ғой, пай, кенет кеп!
Кетер еді жер-әлем қайта көктеп,
Бүкшеңдеген бұта да бәйтерек боп".
Кірпіктері сіркелеп бұлақ-шыдам,
Үн шығады жатқандай жылап сыған.
Қала жақтан көп зауыт өкіреді,
Қара түтін құса алмай лоқсыған.
Керек,-деді, ел бір жаңбыр ту далаға,
Желөкпе жел, бұлтымды қудалама.
"Бұлттың басы құралып келеді!"-деді ол,
"Сүбіхан — Алла!.. Сүлеймен!.. Су жағала!.."
Бұрынғылар мұндайда жасапты ырым,
Ырымы жоқ итің де қашады қырын.
Ақ қағазға атайын қара сия,
"Тәңір жолы" - болғай,- деп, - ''Тасаттығым!"
Қонар қырдың, иншалла, басына құт,
Қасыңа алып үмітті жасыма, күт.
Бұтақ жайып келеді өрік тал бұлт,
Өрік талдың жемісі жасын ағып.
Топшың талып, қанатың шаршамасын,
Күмпілдет, бұлт, сайлардың тар сабасын.
"Қайыңдардың қанатын қайыра соқ,
Айыра соқ "аһ" ұрған арша басын."
Аспан астын қалың бұлт тынды-ау қамап,
Құйса, шіркін, енді бір мың қауғаны ап.
Айдарыңнан айналдым, шидей қара,
Үйді айнала жүгірген: "Күн, жауа - лап!.."
Келіп қалды қара бұлт қырды баса,
Қанбас па екен құмары ұрғыласа.
Иіп қоя береді - ау Аспан деген,
Шайырлары жердегі шын жыласа.
Дариям шор!.. Дариям шор!.. 

---