Күз аңқыған

Ай астында балқиды бозаң қырым,
Жұпар лепті аңқытып тозаң нұрын.
Алтын сағат байланған нұр шынжырға,
Айдың күміс тілінен, жыр, сыңғырла.
Ақ азулы аязға не мұрша бар?
Жүре тұршы жанымда, қоңыр самал.
Қоңыр самал қағады қоңырауын,
Қоңыр боздақ мұңға ұя омырауым.
Бұрынғыдай баспай жүр мені бауыр,
Қоңыр әнің-ай, сенің, қоңыр ауыл.
Боз мұнарда ботаның боздағанын,
Уыз күйде жұтып ал, қозғама-ғын.
Судан таза дүние, сүттен аппақ,
Сүттен әппақ бұтаға шық қонақтап.
Боз елес жүр дүниені күптеп, аптап,
Түбіт бұлтты жел саусақ түтті адақтап.
Түбіт - арман.
Түбіт - мұң.
Түбіт - жалған. Түбіт - бұлтты жұлдыз шөп іліп қалған.
Түбіт - дүние кірпікке құлыпталған.
Қанға, өйткені, ай нұры жұғып қалған.
Тереңімді тербейді бір майса күй,
Тұрған сынды жыр оқып Сырбай, Сағи.
Күй сөйлейді. Мен қалай бұзам күйді?
Ши сөйлейді... Демінен күз аңқиды.
Қалың бұта жырыңа қол ұрса қал,
Жүре тұршы жанымда, қоңыр самал.
Бір ақ боз ат өткендей тыныш шауып,
Тас төбемнен кеткендей күміс жауып.
Жоқ мезгілге аспанда басқа қазы,
Күз күмісін өлшейді тас таразы.
Қысқа жақын қалды, деп, тұтам әр күн,
Қалқияды құлағы бұталардың.
Қорадан қой растап түшкіреді,
Ит те ақымақ,
Көктегі құсқа үреді.
Үргені оның сәлемі шығар, бәлкім,
Тырна үнімен алқымын тұмарлар түн.
Құс кеткесін, жердегі желік тарар,
"Кәрі құда - артынан келіп қалар".
Көзім жетіп күздің де өткеніне,
Абай шалдың тығылам шекпеніне.

---