Асқар ағаны азалау

Мен — кентаврмын...
А. Сүлейменов.

Ол — кентавр!
Тәні — жылқы, басы — адам,
Жылқыдай — Зат және қазақ — Есі Алаң.
Европаның соқыр көзін ақитқан
Скифтердің елесінен қашаған —
Ол — кентавр!
Тәні — жылқы, басы — адам.
Құлақ қанып жарған күйге қанасын,
Тұяқ танып тау мен тасын, даласын;
Толық құқы бар еді оның кетуге
Еркін жайлап Евразия арасын.
Қорқыттардың қобызынан қыл үзіп
Жеті сазға жалғап еді — үні жік.
Әуеніне тырнақ салып шыңғыртты
Мешін түкті, доңыз текті құбыжық.
Құбыжықтан құтылмады қашқанмен,
Десе-дағы:
Мен —кентавр!
Асқар — мен!
Сондай кезде қойды жерге жоламай,
Араздасып кетті кейде Аспанмен.
Аспаннан да ая таппай, жерден де,
Адамдықтан жылқы кейіпке енгенде —
Тамырында қан кісінеп шабатын,
Көргенде ылғи шартықтарды шерменде.
Мен кімнен кем?! —
Астымда — жер, үстім— көк, —
Деп тұмсығын боққа қайрап үшкірлеп,
Жылқызада жүрегінің Жауырын
Қанатқанға —
Құзғын жүр-ау "ұштым", — деп,
Сауысқан да күлген шығар "құспын", — деп...
Жанарында аунап түсіп жатты аспан,
Арабы торы — алп, алп басқан, алп басқан —
Бола алмады қарғалармен тамырлас,
Бауыры — бұлбұл, қарындасы — қарлығаш. —
Хас өнермен Арын байлап анттасқан.
Жабыстырмай жал-құйрыққа жүн-жыбыр,
Алыс, қырбай қонған одан зыр-зыбыл.
Жерден, көктен мәшһураттас таба алмай,
Өте шықты жұлын-жұмбақ бір ғұмыр.
Бұлттың көзін қанатқанда ай ұшы,
Қан құйылған қаламсабы қайысып –
Жұлынан шығатын-ды
Дырау - сөз,
Өрімі еді Құнан Білдің қайысы.
Дырау сөзі сананы іреп, бет тіліп,
Тарпаң басып кете барды Тектілік.
"Доңыздардың тұмсығының қасында,
Есектердің құлағы адал!.." — деп күліп.
Нұр құям деп көзі ағарған қазаққа,
Үн құям деп көні кепкен Азатқа —
Көр-тозаққа шыжғырылып тірілей,
Жетпей кетті "жұмаққа" һәм Созаққа.
"Бұл қазаққа біз де, міне, жоқпыз", — деп,
Шер-наласын болып, бәлкім, жеткізбек:
Омар, Оспан, Шайхы Бұзырық, Ысқақ Бап
Бабаларын ағам елде кетті іздеп...
... Жатыр үнсіз, шың өркешті нар далам.
Бағзы сенім! —
Тағы да бір нан маған! —
Асқар ағам кеп қалардай алданам,
Ізгі хабар алып "Расул — Алладан!"...

---