Сайын

Сайын Мұратбековтың 80 жылдығына

Сайын хан, Сайын батыр, Сайын дала,
Кім білген сөздің түпкі жайын дана,
Ерлерден еңіреген ежелгіде,
Енші боп елге қалған уайым ғана.
Саялы, Сайын десе, Сайын еді,
Жүрегін бар қазаққа жайып еді,
Секілді сайдың тасы іріктелген,
Санатқа сайыпқыран лайық еді.
Заманның таразылап талай ісін,
Темірін, жез бен алтын, қалайысын,
Жусанның иісіне құмар болып,
Алманың неге аңсады жабайысын?!
Сайынның бойы биік, сойы бөлек,
Тап-таза сезім күйі, ойы да ерек,
Тұп-тұнық табиғаттың тынысындай
Тұңғиық әлем сондай болу керек!
Көңілі көлеңкесіз кең дүр еді,
Жаны да, жазуы да мөлдір еді,
Көшкелі көкке беттеп Сайын ағам,
Мөлдірлік көркем сөзде өлді ме енді?!
Адамнан аямаған мейірімін,
Бөленген алғысына кейінгінің,
Айдынын ай сәулелі сайлы сөздің,
Зерделеу бір парызы зейіндінің.
«Қанатың жеткен жерге ұш қарағым!»
Өсиет, өнегесі күшті ағаның,
Жастықтың жан аңсарын жырға қосып,
Басында отырғандай Үшқараның!

---