Хат

Қолыма қалам алғалы
Екі-үш ай өткен арада...
Хат жазу -
барлық арманым —
Майданда жүрген ағама.
Қанша әріп білем,
бәрібір,
Сөз емес маған о л жағы.
Әзірге білген әрібім
Хатыма жетсе болғаны.
Сәбиге біткен кәдімгі
Күнәсіз әппақ көкірек...
«Амандық хат!»— деп алдымен,
Астынан сыздым екі рет.
Содан соң, —
әжем саулығын,
Апамның аурып тұрғанын,
Ағайын-тума -
барлығын
Бастарын қосып жинадым.
Айтылмай қалса біреулер,
Өкпелеп жүрер маған деп,
Ауылда кім бар —
түгелдей
Аттарын тіздім...
аман деп.
Шұбырттым...
Егін орғанын,
Алғанын жинап шөптерін,
Басқарма кімнің болғанын,
Әскерге кімнің кеткенін.
Тұрғанын аяз сақылдап,
Түскенін қалың мұз-қардың,
Аттарын айттым жақында
Тұрмысқа шыққан қыздардың.
Бұрышта қырау жылтырап,
Азынап тұрса да үйіміз,
Жатса да қарным шұрқырап,
«Жақсы,— деп қойдым, күйіміз!.
Үлкейдім деген мен енді...
Бір сезім бар ма, күш кіріп,
«Шөп тасып жүрмін...» дегенді
Жібердім хатқа қыстырып.
Жаздырмай жұртқа хатымды,
Өзім-ақ жазар келді күн...
Алғашқы...
және
ақырғы...
Ең ұзақ хатым болды бұл.
Не керек,
Іштей маздадым,
Көңілім сонау жүр көкте...
Талайдан бері жазғаным
Толмады бірақ бір бетке.
Мейлі ғой,
Сол-ақ жетеді,
Толмай-ақ қойсын, несі бар,
Әйтеуір, менің көкеме
Айтпағым қазір осылар.
Қалмады менің сабырым,
Жеткендей ұлы мұратқа,
Жанымның орап жалынын
Жөнелттім Сталинградқа...
Содан соң,
«Сырын» біліп ап,
Ұшырдым талай хаттарды.
Хат жазып беріп ұлына,
Қуанттым қанша қарттарды!
Қадалып түнде...
елеңдеп,
Қарсы алып таңның арайын,
Көкешімді ертіп келер деп,
Өлеңмен жаздым талайын.
Қайтпады бірақ жауап та,
Хабарсыз кетті барлығы.
Почташы қарттың —
далақтап,
Алдынан шығам әр күні.
Алқынып, тулап жүрегім,
Көзіме хаттар елестеп,
Ойлаймын іштей —
біреуі
Таппауы мүмкін емес деп...
Оралды бір күн...
Даланың
Сіңіріп жалын, аптабын,
Сабылып майдан алабын,
Сарғайып кеткен хаттарым.
Сарғайып кеткен зар-мұңнан
Секілді менің сыңарым,
Бауырыма қысып алдым да,
Құшақтап барып құладым...

---