Күзгі назды әуез

Неге сені ұнатам, неге, неге, сары күз,
Көңіл шіркін жетті ме кенереге, сары күз,
Таусылмас деп жүргенде алаңғасар бәріміз
Опа бермес өмірді орталаппыз, сары күз.
Ұрттап-ұрттап өмірден шала мас боп қалыппыз,
Сүйтсек, айналайынды несиеге алыппыз...
Бұлықсыған бұла күн буырқанып өтті ме,
Қос самайға із тастап жастық шағым кетті ме,
Айтшы, айтшы, сары күз, қайда кетті сол күндер,
Қайырылып қарасаң, біреу бар ма көрдім дер?
Шағылмай-ақ тауымыз, сынбаса да сағымыз,
Сағындырды-ау сол жылдар, сарала бақ, сары күз.
Жапырағы сарғайып, қызарып тұр шоқтайын
Жол жағалай жарыса сап түзеген көп қайың.
Шөп ішінен сары мысық шыға келді үсті кір,
Салбыратып мойынын тістеп апты құсты бір.
Күздің сәні – сары тоғай, сары тоғайды көрмек пе:
Көлеңкесі ақ бұлттың баққа кірді еңбектеп.
Таудан түскен қар кешіп таңғы ауаның сызын-ай!..
Мөлт етті ме бір тамшы, тоңазыған күзім-ай..
Көз жасыңды қайтейін, сарала күз, сал дәурен,
Көңілім бос менім де, өңім суық болғанмен.
...Саржайлауға шықсам да, шығатын-ақ шағымыз,
Неге сені ұнатам, неге, неге, сары күз?..

---