Тұманды кештің әуезі

Бауырымдап түскенде бұлттар шыңнан көксерек,
Бауырдағы қалаға ауыр тұман шөксе кеп.
Ауыр тұман шөксе кеп аударылып бөктерден,
Ауық-ауық дым бүріксе аусар ауа көк белден.
Кеш батқанда кеулеген қою тұман өзі артық -
Жарқыраған фонарьдың екі көзін бозартып.
Бағаналы көшенің баған-баған шамдары
Боз тұманға оранса, адыра қап арманы.
Күнің қайда еңселі нұр төгетін кешегі,
Сәулесі жоқ фонарьдың маңдай соры бес елі...
Төңірегің боз тұман, жоғалтқанда бояуды
Жалғызсырап қосылар жанды егілткен жаяу мұң.
Жалғызсырап қосылса жанды егілткен жаяу мұң,
Сең қозғалып, дариға-ай, сені еске алам, аяулым!
Сені еске алам, аяулым, үнсіз ғана егіліп,
Мына жалған дүние не түсінер, не біліп!..
Тарам-тарам жас шықса, тас көкірек ашылар,
Қоңылтақсыған көңіл тыншығар да басылар.
Сезімімді ұғар ма: күзгі кештің сыз демі
Қарып екі бетімді әлденені іздеді.
Бір уақытта... шіркінім сырлы әлемге құмар ма:
Жанды егілткен сол бір мұң кетті-ау сіңіп тұманға.
Содан бері, ғажап-ай, сырлы сезім оянды:
Тұман түссе, болғаны, сені еске алам, аяулым.

---