Сұлтанәлі, сенікі ненің шөлі

(С. Балғабаевқа)
Сұлтанәлі, сенікі ненің шөлі,
(Әлденеге сусатты-ау өмір сені).
Сен әйтпесе әуелден ашқылтымға
Жоқ жігіттің бірі едің көңілшегі.
Шөлдегеннің оншалық жоқ зияны,
Шөлің қанса жаның бір жаңғырады.
Шөлдегеннің ең ғажап рахаты сол –
Шөлің қанса, о, шіркін, бар қиялы.
«Шөлім қанса, о, шіркін, шөлім қанса»,
Қанар шөлің дәм болса, өмір болса.
Махаббаттың шөлі ғой басылмайтын,
Досқа ренжіп шөлдейсің...көңілің қалса.
Алда үміт алаңдап, алағзисың,
Артта өкініш айылын қалай жисын?
Үміт пенен өкініш екеуі де – у,
Іше-іше өлем деп қобалжисың.
Шөлдің осы сойқаны, сойы емес пе,
Қабырғаны қаузайтын ой емес пе?!
«Ой түбіне жетпейсің» дейді қазақ,
Ойыңменен ойнама, қой, егеспе.
Ойың ояу болған соң, сезім сергек,
Өз ойыңа өтесің өзің шөлдеп.
Өз ойыңа өте алсаң – толдың өзің,
Арылмасын шөлінен көн кенезең.

---