Өлең, жыр, ақындар

Т. Нұрмағанбеттiң "Жер иiсi" романынан соң

  • 02.11.2020
  • 0
  • 0
  • 511
Адасып бiр бұлт келiп, ери iшi,
Қалды астында ақ жауын нөпiрде ауыл.
Көтерiлдi шаңменен жер иiсi,
Топырақты дымқылдап соқыр жауын.
Соқыр жауын жөнiне кете барды,
Қайта ұшырып көгершiндердi бишi.
Танауыңды жұпарлап өтер әлгi,
Құшырлана сордым кеп жердiң иiсiн.
Сонда-дағы басылмай, о, құмарым,
Сарқып жұтам ауаны, еш қанбаймын.
Тамшы тиген туған жер топырағын,
Мейiрлене иiскеп аспандаймын.
Күйiмдi бұл масайып боп аңғарғам,
Алпыс екi тамырым кеп иiсiн.
Қалада ғой, айналаң бетондалған,
Сағыныппын даланың жер иiсiн.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Көрмегем сәтiн бұлай жылаған

  • 0
  • 0

Көрмегем сәтiн бұлай жылаған,
Бақыттан-дағы жылайды ма адам?
Жақыным емес, жатым да болсын,
Бақытты адамдар ұнайды маған!

Толық

Сағыныш

  • 0
  • 0

Сағынған ақ шашты Алтайдың солғын денесі.
Сен кетіп қалдың да - егесі.
Сарғайып күтуде тауың.
Суреткерінің әлі көз алдында елесі.

Толық

Сүймеуді ақыры үйреніп те алдым

  • 0
  • 0

Сүймеуді ақыры үйреніп те алдым,
Айналдым жанға сезімсіз мүлде.
Күйінен шықтым күйреуік халдің,
Қалғанда жалғыз өзіңсіз бірде.

Толық

Қарап көріңіз