Өлең, жыр, ақындар

Т. Нұрмағанбеттiң "Жер иiсi" романынан соң

  • 02.11.2020
  • 0
  • 0
  • 499
Адасып бiр бұлт келiп, ери iшi,
Қалды астында ақ жауын нөпiрде ауыл.
Көтерiлдi шаңменен жер иiсi,
Топырақты дымқылдап соқыр жауын.
Соқыр жауын жөнiне кете барды,
Қайта ұшырып көгершiндердi бишi.
Танауыңды жұпарлап өтер әлгi,
Құшырлана сордым кеп жердiң иiсiн.
Сонда-дағы басылмай, о, құмарым,
Сарқып жұтам ауаны, еш қанбаймын.
Тамшы тиген туған жер топырағын,
Мейiрлене иiскеп аспандаймын.
Күйiмдi бұл масайып боп аңғарғам,
Алпыс екi тамырым кеп иiсiн.
Қалада ғой, айналаң бетондалған,
Сағыныппын даланың жер иiсiн.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жаңа жыл, бәрі-бәрі жаңаруда

  • 0
  • 0

Жаңа жыл, бәрі-бәрі жаңаруда,
Аспаннан ақша қар боп тарады нұр.
Тілегім бе? Тілегім – жүрегімнің,
Орындалса болғаны қалауы бір.

Толық

Аяулы адам

  • 0
  • 0

Селкеу түссе сенімге бір,
Күй кешеді көңіл небір.
"Адамдардың бәрі – аяулы,
Надандарсыз", – дедің бе өмір?

Толық

Алло

  • 0
  • 0

Жаным-ау, жаны нұрдан, тәні гүлден,
Өзіңсіз қалмады өмір мәні мүлдем.
Сағынып, арпалысып сары мұңмен,
Қоңырау соғып тұрған тағы бұл мен!

Толық

Қарап көріңіз