Өлең, жыр, ақындар

Кісікиік

  • 02.01.2021
  • 0
  • 0
  • 942
Бала күнді еске аламын жиі мен,
Сол кезден-ақ мұңлы кісікиік ем.
Күн астында күреңітіп жүретім,
Кеудемдегі кәрі қобыз күйімен.
Балдәуреннің бақ-армандай бал күні
өте шығып,
жүректі ой тарпыды.
Көкірекке сызын сыйлап кетіпті
Бізді өргізген құралайдың салқыны.
Біз жөңкілген құба дала қырында
Қызық қалды алмастырмас ғұмырға.
Жастық дәурен үзіп қалды күдерін
Тұлғамыз да айналғалы тұғырға.
Киік кетті, кісімсіген мен қалдым,
Күйім кетті,
Қобыз қалды шалған мұң.
Бала кезді сағынумен келемін
Жарым жолын жүрмей жатып жалғанның...
Сапар мынау сағым қуып, салыққан.
Бөкен емес, бөрі алдыңнан жолыққан.
Көкжиекке сіңген киік — сырласым,
Одан өзге жоқ әлі ешкім мені ұққан!..



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бір кісі

  • 0
  • 0

Құйрығын бұтқа тығып ап,
Маңқ етіп үрді қырт төбет.
Зарланып қайда ұлымақ —
Ұлығанды ұғар жұрт керек.

Толық

Шайтан ағаш

  • 0
  • 0

“Қара да беріш қайың боп” қаттым,
нала-сырды еміп желегім.
Сазды жер сор боп, уайым-батпақтың
жағасында өніп келемін.

Толық

Абақты. Декабрист

  • 0
  • 0

Құбыла бетті қан жапты,
Күн екен сөнген өртеніп.
Көктегі анау шаңдақты
қызыл нұр барад көмкеріп.

Толық

Қарап көріңіз