Өлең, жыр, ақындар

Теңіз, Өлең, сосын... Мен

  • 02.01.2021
  • 0
  • 0
  • 390
Теңіздің тебіренген толқыны — жыр,
Өлеңнің жүректе өшпес өрті — ғұмыр.
Кеш түсе ақ айдынға шақырады,
Сынық Ай, сыңғырлаған шолпылы нұр.
Өлеңнің жүректе өшпес өрті — ләззат,
Өртімен өзектесер серті ғажап.
Айдарын ақ толқынның аймалаған,
Сүт емген сынық Айдан жел тына қап.
Бұла түн баса құшып ымырт өртін,
Жұлдызға жұптастырған ғұмыр көркін.
Кеудеме керім жыр боп көшуші еді
Маңдайынан Ай сүйген құлын толқын.
Сол күймен толқып қазір шайқалам дүр,
Аспанның асқақ әнін айтар ем бір.
Балқаштың суыны* ғой суырылған,
Кеудемді дүбірлеткен айтөбел жыр.
Кеудемді дүбірлеткен айтөбел жыр...
*Cуын — қазақ ертегілеріндегі теңіз жылқысы.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бұқпа өзені

  • 0
  • 0

Шулы шаһар астымен тынып ағып,
Толқи алмай, ыңырсып, ыңыранып.
Жатыр Бұқпа көктемде көсілместен,
Тас қаланың баурына бұғып алып.

Толық

Тоқырауын Балқашқа құймады

  • 0
  • 0

Тұнық басы — Қайдауыл-Шеруке-ді,
Тымық демін құм-қырман шөл іркеді.
Тоқырауын неше жыл тасымай кеп,
Биыл сойқан салад деп ел үркеді.

Толық

Бір арудың атынан

  • 0
  • 0

Көктемнің желегі желбіреп
күлгенде қалаға келген ем.
Ол мені күтпеді келді деп,
Өз балаң едім ғой мен деген.

Толық

Қарап көріңіз