Ай неге жалғыз?...

Ай неге жалғыз?
Ал, жұлдыз неге көп мүлде?
...Сен де бір сона-а-ау шоғырға аман жеттің бе?
Бақаныңды алып, балтаңды сайлап нойысша,
Күймеңе кердең кесірлеу көкті жектің бе?
Сауалдан ғана тұрмақ па енді бар ләмім?
Дара да туған Айдың да жүзін барладым.
Күйеуден қайтқан әлдебір қыздай бейшара,
Арманым қалды үстінде шардақ арбаның.
Өңірді кетті сағыныш деген сағалдап,
Жұлдыздар жүр ғой көре алмай Айды жамандап.
Көпшілік істер көптігін әркез көлгірсіп,
Болды ғой, әттең, оралмас қайтып маған бақ.
Қасымнан шықпас қасірет деген құт төбет,
Жылт еткен сәуле тағдырдан мүлде күтпеп ек.
Астаудан алтын ас беріп, қалқам, сыйладың,
Көңілді күмән енді шын мүлде күптемек.
…Мен неге жалғыз болғанмын сонда о, тоба?!
Байланған өгіз секілді бағы соқаға.
Ойпаңда өскен қарағай сынды қалғимын,
Біреулер тұрды қол бұлғап сонау жотада.
Төбемде жалғыз Ай ғана жаймен ілбіген,
Білетін едім өзіңнен басқа кімді мен?
Күлді де бақыт шаттыққа батып, сылқылдап,
Айналып кетті жиреніп менен жүнжіген.
Ай неге жалқы?
Күн неге дара?
Таңғалам,
Біз де бір сорлы – жалғыздық кешкен…
Аңдағам.
Аққудан қалған қауырсын сынды айдында,
Тербеткен шайқап толқынға ғана алданам.
Маңқиып жатыр мұнартып мынау маң далам,
Құйындай лағып, сынаптай тоз-тоз сандалам.
…Ай неге жалғыз, Күн неге дара соны айтып,
Сыр шертер әлі табылар ма екен жан маған?..

---