Өлең, жыр, ақындар

Сыршыл самал сылқылдап сілемге салды

  • 12.02.2021
  • 0
  • 0
  • 572
Сыршыл самал сылқылдап сілемге салды,
Қақпа тастардың сумаңдап дөдөгесінде.
Ақшүлен таудан сескеніп, бөгелесің бе?
Ақ-ару бұлттың желкілдер желегі есімде,
Серпілтші бір ұшырып түгелдей шаңды.
Кіл қапастан апаршы шырайға мені,
Жасанып қалсам мөлдіреп қарашықтардай.
Жайтаңдап жүрсем нөпірден дара шыққандай.
Керемет болар, сәулешім, қарашы қандай.
Риза едім жаратқан құдайға тегі.
Айналсам шын мөп-мөлдір тұма-бастауға,
Су ішер келіп киелі киік, бұландар.
Пәктігім сондай періштем, сүйіп, құлаңдар.
Кеудемде бірақ қара шер, күйік күмән бар.
Болмас сірә ал, бұған құлақ аспауға.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Контраст

  • 0
  • 1

Құлап жатты жапырақ дымы басым,
Сезінбейді күннің ақ шұғыласын.
Таралғыдай қысқа өмір берген оған,
Аңдай алмас шығысын, құбыласын.

Толық

Жігіт, – деп те айтады, – тасы өрлеген

  • 0
  • 1

«Жігіт, – деп те айтады, – тасы өрлеген»,
Сөзі шығар
Бұ жұрттың дәсерлеген.
Кермек дәмін татқанмен қу тірліктің,

Толық

Жидебайдың басындағы ой

  • 0
  • 1

Жапан дала.
Жидебай – желі улеген,
... Тайсақтадым жұртыңа келуге мен.
Желең шапан үстіңде, шықтың сыртқа,

Толық

Қарап көріңіз