Әкемді еске алып...

1.
Түсіме кірші менің, кірші менің,
Мен-дағы тіршіліктің дүрсілі едім.
Неге сен алыстадың менен, әке,
Жанымды жалғыздық жеп күрсінемін.
Кей-кейде қырсыз ойдан түршігемін,
Таба алмай ізіннің де бір сілемін.
Айтайын айналама түсіме енші,
Менде де әке барын білісін елім.
Тірлігіңде барыңды түсінбеп ек,
Ең болмаса тіл қатшы түсімде кеп.
Ақылымнан адасып қала берем,
Сөзім бөлек шығады, ісім бөлек.
Жабы ойлар жоғалсын арам қатқыр,
Аяғына жем түскір жаманатқыр,
Түсіме енсең сейіліп кетер ме едім,
Сақалыңды қолыңмен тарамдап бір.
Кім дәрі етер жалғыздың құр сүренін,
Бүгін түнде түсіме кірші менің.
Жолым да бола қоймай әбіржідім,
Жер бетіне кеп қалған қырсық едім.
Төбемнен кетпей қойды нала құсы,
Жетектеп жүрген де жоқ қара кісі.
Бет шымшып күлген маған сары қыздар,
Бар мені ебін тауып талағысы.
Қайрылмай немерең де кетті маған,
Өзінің әнін салып көпке ұнаған.
Ойлардың тоқпағыңда соққылаған,
Түнеукүні молаңа соқтым аман.
Қалт-құлт етер мен мінген сең далбаса,
Не етейін жаға түгіл, жең қалмаса.
Түсіме еніп, бір сипап маңдайымнан,
Жолың мынау деп кетші ең болмаса.
Көңілім қайтсем ғана марқаяды,
Шөберең шікірейіп талтаяды.
Адасып бара жатыр арда емгенің,
Опырды омыртқамды ар таяғы.
Түсіме кірші, әке, кірші менің.
Жаңқаланған жүрегім білсін емін.
Жария боп заманға өтейінші,
Тіршіліктің мен де бір тылсымы едім.
Түсіме кір, жан әке, түсіме кір,
Балаңды өлең қуған түсіне біл.
Сен келіп қолдамасаң осы жолда
Береке қонбай қойды ісіме бір.

2.
Бармай жүр ме жіберген елшілерім,
Түспедім бе жолына жөн-сүренің,
Отау құрып шыққалы елден бөлек,
Өлең дейтін киені еншіледім.
Көп қонақтап көңілге көктен елес,
Көз алдымнан нұр бейнең кеткен емес.
Шөліркеген бақшасы дымқыл енбей,
Шыр бетпеген ұлға әке өкпелмес.
Өкпелемес анам да сүтін берген,
Әупіріммен әйтеуір бүтінделгем.
Жырым-жырым жүрегім жыр болыпты,
Жан емес ем жасымнан күтім көрген.
Енді, міне, сендермен сөйлесемін,
Жиып алып ашылмас ой көсегін.
Өмір бақи өрісім түгелденбес,
Айналамнан алданған тойды есебім.
Болмаған соң көп нәрсе жанға сабақ,
Қырық бірмен бал аштым далбасалап.
Алысып алты басты албастымен,
Қыл көпірде өзімді барға санап.
Талай жерде соғылды соққа басым,
Беделділер бет алды оттағасын.
Қылғынып қалған пері перзенттерің,
Сендерді қалай ғана жоқтамасын.
Таусылмас көкірегімнің көрші кенін,
Мен деген өлең-жұрттың меншігі едім.
Келіндерші, түсіме еніңдерші,
Бара қалса жіберген елшілерім.

---