Қыз он беске келгенде...

(Шал ақынның ізімен)

Қыз он беске келгенде құлпырады,
Жанарында күлімдеп Күн тұрады.
Қылығында қыл нəзік сезім ойнап,
Бұрымында бұрқырар гүлтұмары.
Он алтыда шақырып күлкі бағы,
Жүрдек соғып жүрегі бұлқынады.
Жасыл дəурен,
Жас дəурен,
Жасын-дəурен
Ұстатпайды қолына кілтін əлі.
Он жетіде көзінде сыр тұнады,
Ізгі өмірдің сезіліп ілкі мəні.
Қос көгершін қонақтап кеудесінде,
Қос көгершін ұшам деп ұмтылады.
Он сегізде алдында сын тұрады.
Жастық шақтың шақырып сылқым əні.
Мезгілінен ерте өніп, қауыз жарған
Талай гүлдің қызығы қырқылады...
Он тоғызда оянып ынтызары,
Алма-кезек ауысар күлкі-зары.
Мазалайды түндерде түсіне еніп
Махаббаттың мəңгілік ғұрпы, заңы...
Жиырмада басылмай ынтығы əлі
Жалт-жұлттанып жүргені жылтырағы.
Жас жігітпен жарасып ынтымағы,
Жанай жүрсе, жұпары бұрқырады.
Жиырмадан асқан соң кім тұрады?
Жиын-тойда сөз қылар жұрты-дағы.
«Жат жұрттыққа жаралған» жақсы қыздың
Жас жігітпен болмай ма шын тұрағы?!

---